Co na lunch?

Gdy trzeba szybko popić posiłek kieliszkiem wina, a wiadomo – butelka otwarta, butelka wypita –  niezobowiacujący bączek.

Czyli proste pinot grigio 2012, IGT Wenecja (nawet nie Veneto), 12% prądu, 25cl pojemności (dwa łyki), smak jak zwykle w takim wypadku cytrynowy i melonowy – proste, słoneczne, stołowe bez cienia winy na sumieniu.

Do rybnego Tikka Masala (bo ptaków nie lubimy) z chlebem naan – o dziwo zagrało czego i wam drodzy czytelnicy życzymy.

chwilowa przerwa od piw

Rok temu przyjechali znajomi do Stamułu i przywieźli w prezencie Żubrówkę. Kiedyś kilka razy piłam jak to się najczęściej pije, czyli w postaci tzw. szarlotki – z lodem i sokiem jabłkowym, ale nie smakowało mi. Później w ogóle zmieniły mi się nawyki i przestałam mieszać wódkę z sokiem, a za jabłkowym w ogóle nie przepadam.

Kiedyś też piłam Żubrówkę porządnie zmrożoną do kotleta z jelenia albo dzika, nie pamiętam. Wtedy, po całym dniu rowerowania po parnej Puszczy Białowieskiej, nawet całkiem całkiem pasowała.

Poza tym, nie rozumiem fenomenu Żubrówki. Po wypiciu na czysto wykrzywia mi usta w niesmaczny grymas. I właśnie dlatego, rok po otrzymaniu 1L butelki, stoi ona prawie nietknięta w zamrażalniku. I kto mnie zna, ten wie, że to jest przynajmniej dziwne, bo ja lubię pić alkohol.

Ale gdy ostatnio wybrałam się na impulsywne zakupy i nabywając produkty mające dla mnie wartość sentymentalną, trafiłam na Cranberry Ocean Spray. Natychmiast zagrałam w grę skojarzeń: żurawina -> jabłko -> żubrówka. Wykreśliłam jabłko i zostało to:

Sok żurawinowy ma taką właściwość, że skutecznie maskuje smak alkoholu, więc można robić całkiem sztywne drinki. Niedoświadczonym polecam ostrożność.

A tu proza życia

Miodowy Żytni Czarny dąb.

Super piwo!

A dlaczego? Bo za darmo, i to dwa razy. Wystarczy zamówić jedzenie. Tajskie piwo Chang Beer (żeby nie było wątpliwości) serwowane w singapurskiej knajpie. Im cieplejsze, tym więcej uwalnia aromatów. Czuję w nim aromat miodu, ale dużo dużo bardziej subtelny niż w naszych rodzimych miodowych. Poza tym owoc i jest nim lychee. Lekkie, do szybkiego wypicia w tropikowych warunkach. 5%. Kosmos Cosmos Brewery.

Co za piwo? Krzepkie jak polski Husarz na wiejskiej dziewce

Z poezją przestrzegającą przed seksem.

Znowu się nabrałem na „tradycyjne” czyli jak na obrazku – syf, którym zły Rzyd rozpijał w karczmie polskiego chłopa w XVII wieku. Daleko nam do łacińskiej cywilizacji zachodniej…

Znowu po łebkach

Miał być Kirin, miał być lager. Na supermarketowej półce wypatrzyłam piwo Kirin, ale Ichiban Shibori. Po przelaniu do szklanki, piwo szybko traci pianę. Jest słodkawe z lekką kwaskowością i silną goryczką. W sumie dziwny smak, raczej męczący. Poszukiwania lagera trwają.

Ciekawa jestem na ile zmieniony jest smak od oryginalnego, produkowanego w Japonii. To wydanie jest warzone i butelkowane w Kaliningradzie na niemieckiej licencji należącej do Heinekena. W ogóle, ciekawy jest rewers butelki.

Niedobra cava się nie nadawa

walona jabłczanka

Dzisiaj wyłączyłam telewizor

Ale wino się nie popisało. Takie byle jakie, bez ikry, kwaskowate. Nie wiem czy to faktycznie jakiś wskaźnik, ale odcień różu jest ciemniejszy niż wczorajszego, który było pełne i napakowane aromatami. Les Combes St Sauveur Cotes Du Rhone AOC Rose kosztuje 27zł w Selgros. Jako ciekawostkę podam, że są miejsca, w których to samo wino kosztuje 61zł. Czy ktoś może mi to wyjaśnić?

Jeszcze… jeszcze… jeszcze… Już! Szybko!

Tak mniejwięcej wygląda instrukcja picia tego wina.

Pierwsze łyki to kwaskowatość, niczym sok z cytryną. Z kolejnymi minutami zanika i przez chwilę pojawia się dobrze zbalansowane wino z minimalnie zbyt wyraźną nutą wanilii i czymś… hm…. nie wiem, ale na moją wyobraźnię skórzanym smakiem. Ale wszystko przemija szybciej lub wolniej. W przypadku tego wina bardzo szybko. Pozostaje niewyraźny, kwaskowaty sik bez charakteru (a myślałam, że Ctalunya zobowiązuje). Polecam przy braku czasu i kasy. Za 21pln w Selgrosie do szybkiego spożycia. Puerta de Plata Reserva 2005, Cabernet Sauvignon.

Nie lubię fusion

Długo czekałam na otwarcie chorwackiej restauracji/winiarni na Żoliborzu. Doczekałam się, a tu gucio (prawie). W piwniczce do wyboru miałam czarnogórskie wina stołowe za 2o parę złotych, a lepsze zaczynały się w okolicach 40zł. Wspomnę tylko, że to wino z Czarnogóry już z etykietą po polsku… I nie warte było tych dwudziestu paru…

Na jedzenie też się skusiliśmy. Jak ja nie lubię fusion! Popijaliśmy je jakimś stołowym z karafki. Nofing speszjal. Miało być dobrze, a wyszło… jak zawsze.